آره . منم ته دلم به رفتن نبود . ولی چاره ای نبود . سرم خیلی شلوغه . نه که فکر کنی آدم گنده ای ام . نه به خدا . چند تا کار رو باید انجام می دادم . نمی رسیدم . بچه ها هم غر می زدن که چرا پیامکها کم شده . دیر میرسه . حق هم داشتن . دیدم موندنم یه جور خودخواهیه . این بود که ترجیح دادم امید بیاد . طفلک دلم .