گاهی وقتا از حماقت خودم خنده ام می گیره...اونقد می خندم می خندم....که آخر سر,صدای تو می پیچه تو گوشم و مث روانی ها... یهو سکوت می کنم.
گوشامو تیز می کنم ببینم چی می گی...
تو ساکت می شی.
ولی من سرت داد می زنم:" آخه چرا؟؟ چرا من راجع به تو اینقد مثبت فکر می کنم؟؟
تو از اونی که فکر می کنم نامهربون تری...تو...تو..."
دیگه نمی تونم ادامه بدم.سکوت می کنم.
ولی تو یهو می زنی زیر خنده...می خندی می خندی...
من آروم آروم گریه می کنم.
به امید اینکه صدای گریه هام بپیچه تو گوشت و تو دست از خندیدن برداری...
من همچنان آروم گریه می کنم...تو هم همچنان بلند می خندی...
دلم می خواد داد بزنم... تو صدای منو نمی شنوی!
تو هم به حماقت من می خندی!همچنان می خندی و می خندی و می خندی...!
ولی... کاش تو خندیدن هات, صدای من بپیچه تو گوشت...اونوقت یاد اشکای من بیفتی.