کلاه قرمزی هنوز هم همان بچه ی شیرین و دوست داشتنی باقی مانده و پسر خاله هنوز هم حاضراست، برای دیگران توی صف برود تا نان و البته نفت بگیرد.

تا حالا به تیک تیک ساعت گوش کردید؟ شاید گاهی این صدا آزار دهنده باشد، اما همیشه فقط در حد یک صدا نیست، تیک تیک ساعت نشانه ای از گذشت عمر ماست. عمری که مثل برق و باد می گذرد و برای همین ما هم خیلی متوجه آن نمی شویم.

چند وقت پیش با دیدن فیلم کلاه قرمزی و بچه ننه به عقب برگشتم؛ زمانی که خودم خیلی با کلاه قرمزی و پسر خاله از نظر سنی فاصله نداشتم،آن موقع ها عاشق کلاه قرمزی بودم، به خصوص شیطنت هایش، و همین طور پسر خاله به خاطر معرفت و مهربانی هایش.

تیک تیک ساعت اما تندتر و تندتر شد و من بزرگتر و بزرگتر شدم، حالا من هستم که از کلاه قرمزی و پسر خاله دور شد‎ه ام و فاصله گرفته ام، اما کلاه قرمزی هنوز هم همان بچه ی شیرین و دوست داشتنی باقی مانده و پسر خاله هنوز هم حاضراست برای دیگران توی صف برود تا نون و البته نفت بگیرد.

چقدر ساده بودیم ما، چقدر بی دغدغه زندگی می کردیم، چقدر راحت قصه کلاه قرمزی و آقای مجری را باور می کردیم، اما حالا نه قصه ها را باور داریم و نه حتی خودمان را.

ای کاش یک ذره از مرام پسر خاله را از دنیای کودکی برای خودمان آورده بودیم ... وای که چقدر دلم برای آن همه صداقت و مهربانی تنگ شده، ای کاش یکی پیدا می شد و جلوی تیک تیک ساعت را می گرفت.

ای کاش هنوز هم روی کاغذ های کاهی می نوشتیم، اما همدیگر را باور داشتیم، ای کاش هنوز هم کلاه قرمزی را توی آن تلویزیون های بزرگ و قدیمی می دیدیم و از دور هم بودن لذت می بردیم.

کاش می شد، همه ما یک کلاه قرمز از جنس کلاه عروسک کلاه قرمزی داشتیم تا هیچ وقت با دنیای قشنگ کودکی مان فاصله نمی گرفتیم.

اما تیک تیک ساعت ما را وادار کرد به جای خواندن ترانه قدیمی و زیبای آقای راننده بگوییم و بخوانیم که:

با تولد رنج ما آغاز شد

غم کشیدن کار هر نقاش نیست