تنها گواه پرسه ام، در جست و جوي آخرين موعود

از کوچه آيينه تا بن بست حيرت، سايه من بود

آري تمام خاک را گشتم به دنبال صداي تو

اما زمين – پژواک سرد آسمان – بر من دري نگشود

شبگير تا شبگير بر نطع نمک، از جاده زنجير

بر گرده بار درد مي بردي مرا، اي زخم بي بهبود

اکنون مرا بيهوده وامگذار و بي فردا به شب مسپار

مپسند اي يار از خدايم نااميد از خاک ناخشنود

موعود، فرداي مرا با خود کجا بردي که با فرياد

مرگم درودي مي فرستد زندگي مي گويدم، بدرود؟

ننگ نشستن را چه بايد نام کرد اينجا که خاکستر

خورشيد عنوان مي کند خود را به جز فرداي وهم آلود؟