کلمات در مغزم می پیچند . با ترتیبی نا معلوم .

شبیه یک گیجی ساده .

شبیه سرنگ پر از هوا .

مویرگ های مغزم پاره می شود .

از فشار این کلمات نافهموم .

خون گرم ، خون تازه .جریانی در کار نیست . خون راکد .

خون راکد ؟

نه !

اینها فقط فکرند که بیرون می ریزند ...

فکرهایم را نمی خواهم .

همین طور کلماتم را .

هر که می خواهد برشان دارد .

طاقت دیدن این همه حرف مستعمل را ندارم .